Mas firme a fez & imobil, como vio
Que era dos Nautas viſta, & demandada,
Qual ficou Delos, tanto que pario
Latona Phebo, & a Deoſa aa caça vſada
Pera la logo a proa o mar abrio,
Onde a coſta fazia hũa enſeada
Curua, & quieta, cuja branca area
Pintou de ruiuas conchas Cyterea.

Tres fermoſos outeiros ſe moſtrauão,
Erguidos com ſoberba gracioſa,
Que de gramineo eſmalte ſe adornauão,
Na fermoſa ilha alegre, & deleitoſa:
Claras fontes & limpidas manauão
Do cume, que a verdura tem viçoſa,
Por entre pedras aluas ſe diriua,
A ſonoroſa Limpha fugitiua.

Num valle ameno, que os outeiros fende,
Vinhão as claras agoas ajuntarſe,
Onde hũa meſa fazem, que ſe estende
Tam bella, quanto pode imaginarſe:
Aruoredo gentil ſobre ella pende,
Como que prompto estâ pera afeitarſe,
Vendoſe no cristal reſplandecente,
Que em ſi o eſtâ pintando propriamente: