Versão abreviada editar

Letra original de 1890 (em galego)

Que din os rumorosos
Na costa verdecente,
Ó rayo trasparente,
Do prácido luar…?
Que din as altas copas
D'escuro arume arpado,
Co seu ben compasado,
Monótono fungar…?

Do teu verdor cingido,
É de benígnos astros,
Confin dos verdes castros,
E valeroso chán,
Non dés a esquecemento,
Da injuria o rudo encono;
Despérta do teu sono,
Fogar de Breogán.

Os boos e generosos,
A nosa voz entenden;
E con arroubo atenden,
O noso rouco son;
Mas, sós os ignorantes,
E férridos e duros,
Imbéciles e escuros
No-nos entenden, non.

Os tempos son chegados,
Dos bardos das edades,
Q'as vosas vaguedades,
Cumprido fin terán;
Pois donde quer gigante,
A nosa voz pregóa,
A redenzón da bóa
Nazón de Breogán.

Letra oficial (em galego)

Que din os rumorosos
na costa verdecente,
ao raio transparente
do prácido luar?
Que din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?

Do teu verdor cinguido
e de benignos astros,
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
Fogar de Breogán.

Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
mais só os iñorantes
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non nos entenden, non.

Os tempos son chegados
dos bardos das idades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, onde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
Nazón de Breogán.

Letra em português

Que dizem os rumorosos
na costa verdejante
ao raio transparente
do plácido luar?
Que dizem as altas copas
de escura agulha arpada
com o seu bem compassado
monótono fungar?

Do teu verdor cingido
e de benignos astros
confim dos verdes castros
e valoroso chão,
não dês a esquecimento
da injúria o rude rancor;
desperta do teu sono
lar de Breogán.

Os bons e generosos
a nossa voz entendem
e com arroubo atendem
o nosso ronco som,
mas só os ignorantes
e feridos e duros,
imbecis e escuros
não nos entendem, não.

Os tempos são chegados
dos bardos das idades
que as vossas vaguidades
cumprido fim terão;
pois, onde quer, gigante
a nossa voz pregoa
a redenção da boa
nação de Breogán.

Versão extensa (em galego) editar

Teus fillos vagorosos
en que fero honor late,
a intrépido combate
dispondo o peito van;
se, por ti mesma, libre
de indigna servidume
e de oprobioso alcume,
rexión de Breogán
Á nobre Lusitania
os brazos tende amigos,
aos eidos ben antigos
con un punxente afán;
e cumpre as vaguedades
dos teus soantes pinos
duns máxicos destinos,
oh, grei de Breogán!


Amor da terra verde,
da verde terra nosa,
acende a raza briosa
de Ousinde e de Froxán;
que aló nos seus garridos
xustillos, mal constreitos,
os doces e albos peitos
das fillas de Breogán;
que á nobre prole insinen
fortísimos acentos,
non mólidos concentos
que ás virxes só ben están;
mais os robustos ecos
que, ¡oh, patria!, ben recordas
das sonorosas cordas
das arpas de Breogán.


Estima non se alcanza
cun vil xemido brando;
calquer requer rogando
con voz que esquecerán;
mais cun rumor gigante,
subrime e parecido
ao intrépido sonido
das armas de Breogán.
Galegos, sede fortes,
prontos a grandes feitos;
aparellade os peitos
a glorioso afán;
fillos dos nobres celtas,
fortes e peregrinos,
luitade plos destinos
dos eidos de Breogán[1]

Referências editar

  1. DE BREOGÁN AOS PINOS - O TEXTO DO HIMNO GALEGO Ferreiro, Manuel. ruc.udc.es. 2007.