Versão abreviada
editar
Letra original de 1890 (em galego) Que din os rumorosos |
Que din os rumorosos |
Que dizem os rumorosos |
- Teus fillos vagorosos
- en que fero honor late,
- a intrépido combate
- dispondo o peito van;
- se, por ti mesma, libre
- de indigna servidume
- e de oprobioso alcume,
- rexión de Breogán
- Á nobre Lusitania
- os brazos tende amigos,
- aos eidos ben antigos
- con un punxente afán;
- e cumpre as vaguedades
- dos teus soantes pinos
- duns máxicos destinos,
- oh, grei de Breogán!
- Amor da terra verde,
- da verde terra nosa,
- acende a raza briosa
- de Ousinde e de Froxán;
- que aló nos seus garridos
- xustillos, mal constreitos,
- os doces e albos peitos
- das fillas de Breogán;
- que á nobre prole insinen
- fortísimos acentos,
- non mólidos concentos
- que ás virxes só ben están;
- mais os robustos ecos
- que, ¡oh, patria!, ben recordas
- das sonorosas cordas
- das arpas de Breogán.
- Estima non se alcanza
- cun vil xemido brando;
- calquer requer rogando
- con voz que esquecerán;
- mais cun rumor gigante,
- subrime e parecido
- ao intrépido sonido
- das armas de Breogán.
- Galegos, sede fortes,
- prontos a grandes feitos;
- aparellade os peitos
- a glorioso afán;
- fillos dos nobres celtas,
- fortes e peregrinos,
- luitade plos destinos
- dos eidos de Breogán[1]
Referências
editar- ↑ DE BREOGÁN AOS PINOS - O TEXTO DO HIMNO GALEGO Ferreiro, Manuel. ruc.udc.es. 2007.