gigante dela e aparava a chuva na macarronada. Molho engrossando.
— Para! Para! Piaimã gritava.
— Balança que vos digo! secundava Macunaíma.
Balançou até o gigante ficar bem tonto e então deu um arranco fortissimo na japecanga. Era porquê tinha comido cobra e estava furibundo. Venceslau Pietro Pietra caiu no buraco berrando cantado:
— Lem lem lem... si desta escapar, nunca mais como ninguem!
Enxergava a macarronada fumegando lá em baixo e berrou pra ela:
— Afasta que vos engulo!
Porêm jacaré fastou? nem tacho! O gigante caiu na macarronada fervendo e subiu no ar um cheiro tão forte de couro cozido que matou todos os ticoticos da cidade e o heroi teve uma sapituca. Piaimã se debateu muito e já estava morre-não-morre. Num esfôrço gigantesco inda se ergueu no fundo do tacho. Afastou os macarrões que corriam na cara dele, revirou os olhos pro alto, lambeu a bigodeira:
— FALTA QUEIJO! exclamou...
E faleceu.
Este foi o fim de Venceslau Pietro Pietra que era o gigante Piaimã comedor de gente.
Macunaíma quando voltou da sapituca foi bus-