curarāo levantar hum outeiro artificial, e mudar o seu curso. Mas entāo a lava teria arruinado outros povos. Estes reunirāo-se, e verão, com armas na māo , oppôr-se ao que os Catanenses emprehendiāo. Travou-se a peleja ao pé da corrente abrazada , que no emtanto progredia lenta , e irresistivelmente; a batalha subio ao gráo de desespero, que tamanho perigo devia inspirar: singular espectaculo ! Guerra civil sem exemplo ! Os Catanenses forāo debellados, e a lava continuou seu caminho sem opposiçāo alguma. No cabo de muitos dias de marcha, ella chegou a cidade. Porem como os muros erāo altos , e solidos , a materia volcanica, já resfriada, nāo teve força para os tombar. Ella pois se accumulou ao pé delles , os sobremontou , e pricipitou-se na cidade em cascatas de fogo. Estranha sorte de Catana , dessa cidade tantas vezes assolada e destruida! No 16° seculo huma erupção do Etna a brinda com hum molhe que os habitantes em vāo emprehenderāo construir, e no 17.° huma nova erupçāo entulha o porto , faz desapperecer seu rio , e quazi que a sepulta debaixo da lava.
Entretanto Catana ainda existe. E cada vez se reedifica com maior luxo, e regularidade. De quando em quando hum curioso manda cavar na lava á 40, ou 50 pés de profundidade, e topa com restos d՚Igregas , ou de Palacios.
Antes da erupçāo hoje annunciada , a de 1819 erá a ultima , e foi beninha , para fallar á moda dos naturaes; ella durou sómente seis semanas, con-