viço do jovem Imperador, mas sómente na occasiāo em que houveria perigo.
Passaremos de leve o quinto Idylio , no qual a
autor se aparta mais da idêa fundamental , se bem
que a scena esteja sempre no Brasil , para chegar
ao sexto , ao nosso ver o mais engraçado de todos,
qual o celebra a resoluçāo heroica que as mulheres da
Parahiba tinhāo tomado de combatter à favor da independencia. O Poeta as pinta prostadas ao pè dos
altares á orar Nossa Senhora para que protegesse
os objectos do seu amor. O Xefe , ou commandante
das armas sobrevem ; « fugi grita elle, o inimigo
está em vista. » « Nossas avós, respondem ellas ,
» Nossas avós , gloria de Pernambuco , combaterāo
» contra a tyrannia dos Hollandezes , queremos imi-
» tar tāo corajosa conducta. »
Hum dialogo, resplandecente de poesia, e de sentimento origina-se entre as heroinas, e o Xefe. « Que! exclama este, vós quereis afrontar o furor dos combates.
Fratres atque proci, patres, dulcesque mariti
Hos obeunt, tanti quem pingis turbinis ictus,
Quæ sibi, quae nostrûm sibi formidaverit hostem?
Ille sciet, nostros qui ferro lædet amores!
» esposos afrontāo estes perigos que tú pintas tāo
» horrorosoe. Qual será aquella d՚entre nós que