Con gran coita, rogar que m'ajudasse

Con gran coita, rogar que m'ajudasse
a ũa dona fui eu noutro día
sobre feito dũa capelanía;
e disso-m'ela que me non coitasse:
«Ja sobre min filhei o capelán,
e, poi-lo sobre min filhei, de pran
mal faría, se o non ajudasse».

E dixi-lh'eu: «Mui gran fiúza tenho,
pois que én vós filhastes o seu feito,
de dardes cima a todo seu preito».
E diss'ela: «Eu de tal logar venho,
que, poi-lo capelán, per bõa fe,
sobre min filh', e seu feit'en min é,
ajudá-l'-hei, poi-lo sobre min tenho».

E dixi-lh'eu: «Que vós do vosso filho
prazer vejades, que vós me ajudedes
o capelán que vós mester havedes».
E diz ela: «Per vós me maravilho:
que havedes?, ca, poi-lo eu filhei
ja sobre min, verdade vos direi:
ajudá-l'-hei, poi-lo sobre min filho».

E dixi-lh'eu: «Non queirades seu dano
do capelán, nen perca ren per mingua
en sa ajuda, e poede lingua».
E diss'ela: «Farei-o sen engano,
ca ja en min meteu do seu i ben;
e, pois que todo assí en min ten,
se o non ajudar, farei meu dano;

Ca non quer'end'eu outr'escarmentar
que me dé do seu, polo ajudar,
quand'hei mengua da cousa que non tenho».