De quant'hoj'eu no mundo temía
d'infançón, que non ha sén, del avén,
ca lhi pedí os panos que tragía,
e disse-m'el o que teve por ben:
ca os quería trager a seu sén
e, pois, na cima, que mi os non daría.
E, pois-lo vi nos panos perfiado,
entón puinhei máis en lhos pedir;
e disse-m'el: «Muito foi én pagado,
ide-vos alhur, e quando vos ar vir,
querrei os panos ante vós cobrir,
que sejades deles ben segurado».
E por én seerei ja sempre do seu lado,
per como m'ele os panos mandou,
u me partía del, desconfortado;
foi-me chamar, e des u me chamou:
«Joán Servando, pero m'assí'stou,
non vos darei os panos a meu grado».
