Oimais non sei eu, mia senhor

Oimais non sei eu, mia senhor,
ren per que eu possa perder
coita, nos días que viver,
pois vós non havedes sabor
que vos eu diga nulha ren
de quanto mal me por vós ven.
E pesa-vos de vos amar
eu, e non m'hei end'a quitar,

en tanto com'eu vivo for,
ca non hei poder d'al fazer.
Ca se d'al houvesse poder,
haver-vos-ía desamor
assí como vos hei gran ben
a querer, sen grad', e por én
me pesa, porque começar
foi convosc', a vosso pesar.

E pois a vós pesa, de pran,
de que convosco comecei,
guisad'é que non perderei,
sen morrer, coita nen afán
por vós, senhor, pois me non val
contra vós serviço, nen al
que vos faça, pero que-quer
vos sofrerei, mentr'eu poder

viver. Mais non me leixarán
os desejos que de vos hei,
que eu, senhor, non poderei
sofrer: assí me coitarán
por vós, que me queredes mal
porque vos amo; e pois atal
ventura hei, hei mui mester
de morrer, pois a vós prouguer.