Par Deus, amiga, podedes saber

-Par Deus, amiga, podedes saber
como podesse mandad'enviar
a meu amigo, que non ha poder
de falar migu'e morr'én con pesar?
E, ben vos digo, se el morr'assí,
que non viverei ja máis des alí.

Amiga, sei ben que non pod'haver
meu amig'arte de migo falar
e houv'eu art'e figi-lhe fazer
por outra dona un mui bon cantar;
e, pois por aquela dona trobou,
cada que quis, sempre migo falou.

O meu amigo non é trobador,
pero tan grand'é o ben que m'el quer
que filhará outra entendedor
e trobará, pois que lho eu disser;
mais, amiga, per quen o saberá
que lho eu mando, ou quen lho dirá?

-Eu, amiga, o farei sabedor
que, tanto que el un cantar fezer
por outra dona e pois por seu for,
que falará vosco, quando quiser;
mais ha mester de lho fazer el ben
creent'e vós non o ceardes én.

-Amiga, per ceos e quant'eu hei
de mal, máis nunca o ja cearei.

-Mester vos é, cá vo-lo entenderán
se o ceardes, e guardar-vos-an.