Toda-las gentes mi a mí estranhas son

Toda-las gentes mi a mí estranhas son,
e as terras, senhor, per u eu ando
sen vós; e nunca d'al i vou pensando
senón no vosso fremoso parecer;
e cuid'en vós, como vos soio veer
e quant'hei de ben eno meu coraçón.

En nen ũa hora non poss'eu achar
sabor sen vós, senón u vou cuidando
en vós, pero van-me muit'estorvando
os que mi van falando, senhor, en al;
e eles non saben, que me fazen mal
en me fazeren perder tan bon cuidar.

Estranho and'eu dos que me queren ben,
e dos que viven migo, toda vía;
ben como se os viss'eu aquel día
primeiramente, punho de lhis fogir;
e moir'eu, senhor, por me deles partir
por en vós cuidar, ca non por outra ren.

Vós me fazedes estranhar, mia senhor,
todo de quanto m'eu pagar soía;
ca pois eu cuid'en qual ben havería,
se eu houvess'o voss'amor, e ar sei
logu'i que nunca este ben haverei,
de tod'al do mund'hei eu perdudo sabor.